Ο χρυσός σπόρος

7.

Άλλα μονοπάτια αυτοί περπατούν,

και έτσι την αληθινή ευδαιμονία εγκαταλείπουν,

αναζητώντας τις απολαύσεις που τα διεγερτικά παράγουν.

Το μέλι μέσα στα στόματά τους και τόσο κοντά σε αυτούς,

θα εξαφανιστεί αν αμέσως δεν το πίνουν.

8.

Οι ανόητοι τον κόσμο δεν κατανοούν.

Σε ένα θλιμμένο μέρος υπάρχουν. 

Όχι όμως οι σοφοί,

εκείνοι που το νέκταρ του παραδείσου πίνουν,

ενώ οι ανόητοι πεινούν για τη σάρκα.

38.

Τα μάτια της χαράς και της ευχαρίστησης

και τα φύλλα της δόξας μεγαλώνουν

Αν τίποτα δεν ρέει έξω οπουδήποτε,

απερίγραπτη ευδαιμονία θα παραχθεί.

(aποσπάσματα : «The Royal Song of Saraha»)

«Μέσα του ο άνθρωπος κλείνει το Φως και το Σκοτάδι. Αυτά τα δυο συστατικά συνιστούν τη λεγόμενη ψυχή του. Αν ο άνθρωπος εκλέξει το Φως, τη Θεϊκή Αγάπη, τη Ζωή, τότε κερδίζει σε φωτεινότητα, πτητικότητα, ανοδικότητα. Και, κρατώντας αγκαλιαστά το σκοτεινό του κομμάτι, αρχίζει να το ανεβάζει προς το Βασίλειο του Φωτός. Όσο πιο ψηλά το ανεβάζει, τόσο εκείνο αποβάλλει τη σκοτεινή και καταστρεπτική του όψη και μεταβάλλεται σε Φως, σε Ζωή.»

Ο Θεόφιλος θυμήθηκε, σαν σε αστραπή, τα όσα είχε ακούσει για την απορρόφηση των κάτω τριγώνων από το επάνω και για τον μετασχηματισμό των ενεργειών. Του έμενε, ωστόσο, μια απορία γύρω από το θέμα σεξ και σπέρμα. Τι θέση είχαν άραγε αυτά σε μια τόσο μεγαλειώδη σύλληψη; Δεν αμφέβαλε ότι η αντρική μορφή είχε πιάσει την απορία του. Όπως και έγινε. 

«Η Σκοτία και το Φως, Ο Θάνατος και η Ζωή, κληροδοτούν στα πλάσματα τις δικές τους ιδιότητες το καθένα. Η Σκοτία κληροδοτεί τη φθορά και το θάνατο της σάρκας, το Φως, τη Ζωή ή καλύτερα τη διαιώνισή της.»

Ο Θεόφιλος έδειχνε απορημένος. Γι’αυτό ο «Γέροντας» έσπευσε να εξηγήσει.

«Μέσα στη φθαρτή σάρκα του ανθρώπου, τη σφραγισμένη από το Θάνατο, η Ζωή τοποθέτησε το δικό της σπόρο, έτσι ώστε, ενώ το σώμα πεθαίνει, να μη σταματά η Ζωή. Αν η Ζωή δεν είχε εναποθέσει τον χρυσό της σπόρο μέσα στη θνητή σάρκα του ανθρώπου, η Γη θα ήταν ένα νεκροταφείο και θα θριάμβευε ο Υιός του Θανάτου και της Απωλείας.»

Ο Θεόφιλος ένιωσε να φωτίζεται. Ο «Γέροντας» σίγουρα εννοούσε το σπέρμα.

«Ώστε το σπέρμα είναι σπορά Ζωής, από την Πηγή της Ζωής,» είπε νοερά, ξέροντας ότι ο «Γέροντας» θα άκουγε τον συλλογισμό του. Όπως και έγινε. Ο «Γέροντας» συγκατένευσε.

«Μα τότε,» συνέχισε να συλλογίζεται ο Θεόφιλος με απορία, «γιατί οι άνθρωποι περιβάλλουν το σπέρμα και την πράξη με τόσες ασχήμιες;»

(…)

Ο Θεόφιλος ένιωσε θάμβος στην αποκάλυψη ότι το σπέρμα είχε θεϊκή προέλευση, ότι προοριζόταν για αντίδοτο στον Θάνατο. Ωστόσο, το παιχνίδι  Ζωή – Θάνατος του φάνηκε αδιέξοδο. Μια άσκοπη διελκυστίνδα, μια ισοπαλία. Αν και οι δυο αντίπαλοι ήταν το ίδιο ισχυροί, τότε μια θα κέρδιζε ο ένας, μια ο άλλος, χωρίς ποτέ να τελειώνει αυτό το παιχνίδι. Τον κατέλαβε ένα αίσθημα ασφυξίας. Ο «Γέροντας» συνέχισε:

«Ναι, η ισοπαλία οδηγεί σε ασφυκτικό αδιέξοδο, αν δει κανείς τα πράγματα στη φαινομενική τους όψη. Πίσω, όμως, από τα φαινόμενα υπάρχει μια μυστική πτυχή που σπάει το αδιέξοδο γέννηση – θάνατος.»

«Και ποια είναι αυτή;» ρώτησε με λαχτάρα ο Θεόφιλος. 

«Το πολυδιάστατο της Ζωής,» εκανε ο «Γέροντας», αφήνοντας ακόμα πιο απορημένο τον Θεόφιλο. Σε λίγο συνέχισε. 

«Το σπέρμα, ή η σεξουαλική ενέργεια που το διαπερνά, έχει πτητικές ιδιότητες. Μ’άλλα λόγια, φτερά. Αν ο άνθρωπος δεν τη χρησιμοποιήσει για να διατηρήσει τη σαρκική ζωή στη γη, μπορεί να τη χρησιμοποιήσει για να ανεβεί τη μυστική, αόρατη κλίμακα μέσα του, την κλίμακα που οδηγεί από τον πόλο του Θανάτου, στην αρχική Πηγή της Ζωής. Γι’αυτό, όσοι εμφορούνται από το πνεύμα της Ζωής, όσοι αρνούνται να πεθάνουν ψυχικά μαζί με ο σώμα τους, εσωστρέφουν τη σεξουαλική τους ενέργεια στέλνοντάς την κατακόρυφα προς τα επάνω.»

Δοσίληθο πέος