Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Ο άνθρωπος, φορέας και μετασχηματιστής ενεργειών






Η συνειδητοποίηση από τον άνθρωπο της θέσης του στην κλίμακα της δημιουργίας, η συνειδητοποίηση ότι αποτελεί  φορέα και μετασχηματιστή ενεργειών και επιδράσεων από ολόκληρο το σύμπαν, αλλάζει τη θέαση της ζωής του και τον προσανατολισμό των ερωτημάτων του.   


«… και είναι ανάγκη να ανυψωθεί κανείς επάνω από το ζώο περισσότερο απ’ ότι ανυψώνεται η φύση, για να ενσωματωθεί, με αυτή τη θέαση, στην ύστατη και πλέον αληθινή νοημοσύνη». ~ Liber Platones quartorum




«Αλλά αφού ο πλανητικός κόσμος δέχεται έμμεσα δηλ. παθητικά, επιδράσεις από τον ήλιο, ενώ, από την άλλη, επιδρά άμεσα, δηλ. ενεργητικά, στον άνθρωπο, μήπως ο άνθρωπος δέχεται έτσι έμμεσα, μέσα από τον πλανητικό κόσμο, τις ηλιακές επιδράσεις; Και μήπως δέχεται έμμεσα, με φορέα το ζωϊκό βασίλειο, επιδράσεις από το φυτικό βασίλειο; Οπότε, μήπως δεν είναι απλώς μια τρισυπόστατη ύπαρξη, αλλά με περισσότερες υποστάσεις, με περισσότερη χωρητικότητα; Μήπως, ακόμα πιο έμμεσα και απόμακρα, δέχεται επιδράσεις από το ορυκτό βασίλειο, από τη μια και από το Γαλαξιακό, από την άλλη; Μ’άλλα λόγια, μήπως η κάθε ζώνη του σύμπαντος διαπερνά και μιαν αντίστοιχη ζώνη μέσα του; Μήπως το είναι του είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να γίνεται φορέας ενεργειών και επιδράσεων από ολόκληρο το σύμπαν;

Και τι γίνεται αν τα κανάλια του είναι φραγμένα και δεν αφήνουν αυτές τις επήρειες να περάσουν από μέσα του και να διοχετευθούν από τα κάτω του βασίλεια στα επάνωθέ του και από τα επάνω του βασίλεια στα κάτωθέ του; Δεν διαταράζει τότε την παγκόσμια ισορροπία και δεν διαταράζεται κι η δική του ισορροπία απ’αυτό; Μήπως το κλείσιμό του αυτό, η έλλειψη συνειδητοποίησης της θέσης του σαν φορέα ή μετασχηματιστή δυνάμεων, γίνεται πρόξενος δυστυχίας, αρρώστιας, σύγκρουσης, απομόνωσης, απουσίας Νοήματος στη ζωή; Μήπως η ατομική του ευτυχία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το πλήρες άνοιγμά του σε όλα τα επίπεδα της Δημιουργίας;

Ωστόσο, αν ο άνθρωπός μας φτάσει να κάνει τόσο πλατιές διαπιστώσεις, δεν είναι δυνατό να σταματήσει σε αυτό το σημείο. Θα είναι τόσο θαμπωμένος από το πάνσοφο πλέγμα του Σχεδίου της Δημιουργίας που θα θελήσει ασφαλώς να γνωρίσει τις δυνάμεις που το δόμησαν, μ’άλλα λόγια, τον Νου ή τη συνειδητή Δημιουργό Αρχή πίσω από το μεγαλειώδες πανόραμα του κόσμου. Θ’αρχίσει να αναρωτιέται γιατί να δημιουργήθηκε άραγε το σύμπαν και τι απώτερο σκοπό να εξυπηρετεί. Και ο πόθος θα ογκώνεται προοδευτικά μέσα του, όχι απλώς να ανέβει όλη την Οκτάβα της Δημιουργίας, αλλά να περάσει πέρα και πίσω απ’αυτήν μέσα στην ίδια την Πηγή που τη δημιούργησε. Να αποκτήσει μ’άλλα λόγια, όχι απλώς ανθρωπογνωσία ή κοσμογνωσία, αλλά Θεογνωσία. Διαφορετικά, μόνη η γνώση της Δημιουργίας δεν θα δικαιώνει την ύπαρξή του και τη θέση του μέσα σ’αυτήν, δηλ. το ότι τοποθετήθηκε εκεί σαν φορέας για να υπηρετεί την κυκλοφορία και την εξέλιξή της.»


Η  Θέση



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου