Λήθη και Μνημοσύνη - η Εκλογή

«Λίγοι γνωρίζουν ότι το μεγάλο προνόμιο της γέφυρας είναι η Εκλογή. Γι αυτό ελάχιστοι το χρησιμοποιούν. Οι δυσαρεστημένοι. Και έχουν, καθώς βλέπεις, δυο δυνατότητες εκλογής. Ή το Φως ή το Σκοτάδι ή τη Μνημοσύνη ή τη Λήθη.»

«Και η γέφυρα, τι είναι η γέφυρα;» ακούστηκε η φωνή του Φίλου να ρωτά με αγωνία. 

«Η γέφυρα είναι η Ζωή. Και η Ζωή θα’ λεγα πως μοιάζει με πεταλούδα. Έχει έναν κορμό και δυο φτερά που τον πλαισιώνουν. Το ένα μαύρο, το άλλο φωτεινό. Αλλά ο κόσμος δεν βλέπει τα φτερά. Ζωή είναι, γι αυτούς, το κορμί της πεταλούδας. Είναι παραδομένοι στη μοίρα τους, μια μοίρα γέννησης και θανάτου, χωρίς διέξοδο. Αν κανενός ανοίξουν τα μάτια και αντιληφθεί ή τη μια ή την άλλη διέξοδο, αυτόματα γνωρίζει και την ύπαρξη της αντίθετης. Και τότε καλείται να εκλέξει. Αυτό είναι το μόνο καλό που έχει η Ζωή. Όλα τ’άλλα είναι εφήμερα, μονοδιάστατα, δεν υπερβαίνουν τον καθημερινό άνθρωπο και την πεζότητα της Ζωής. Μόνον η Λήθη και η Μνημοσύνη δίνουν την υπέρβαση στον άνθρωπο, αφού τον μεταφέρουν έξω από το ανθρώπινο στοιχείο, το τόσο ασφυκτικά πεπερασμένο.»

Ο Φίλος τον άκουγε με κάτι σαν κατάνυξη.

«Και δεν έχουν καμιά χαρά οι άνθρωποι οι παγιδευμένοι στη γέφυρα;» ρώτησε με αγωνία.

«Πως δεν έχουν,» ήρθε η απάντηση του Σίσυφου με αρκετή δόση χλεύης και ειρωνείας. «Έχουν τους σεξουαλικούς ερεθισμούς, τη φόρτιση και την εκτόνωση του πέους. Έχουν και τη διαιώνιση της δυστυχίας τους με την τεκνογονία. Λίγο είναι αυτό;»

Δοσίληθο Πέος

 Όπως αναφέρεται και στο μύθο του Ηρός του Πλάτωνα, η ψυχή του κάθε ανθρώπου, μετά το θάνατο, πορευόταν στην Κοιλάδα της Λήθης και έπειτα κατέλυε δίπλα στο ποτάμι της Λήθης. Από αυτό το ποτάμι οι ψυχές έπρεπε να πιουν μια ορισμένη ποσότητα νερού. Κάποιοι όμως έπιναν περισσότερο από ότι έπρεπε και έτσι ξεχνούσαν τα πάντα.

Ο Ορφικός θρύλος, επίσης, αναφέρει τα δυο ποτάμια, τη Λήθη και τη Μνημοσύνη. Μάλιστα στον πίνακα της Πετέλειας, δίνονται οδηγίες στον μυημένο στα Ορφικά Μυστήρια, ώστε να αποφύγει την πηγή της Λήθης και να βρει την άλλη πηγή, αυτή της Μνημοσύνης. Εκεί θα απευθυνόταν στους φύλακες που τη φυλάνε.

«Θα βρεις μια πηγή στ’ αριστερά του οίκου του Άδη.
Δίπλα σ’ αυτή λευκό βρίσκεται κυπαρίσσι.

Σ’ αυτήν την πηγή μην πλησιάσεις κοντά.

Αλλά θα βρεις μια άλλη κοντά στης Μνημοσύνης τη λίμνη,

που κρύο νερό αναβρύζει και φύλακες τη φυλάνε.

Πες: «Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού,

αλλά το γένος μου είναι (μόνον) ουράνιο.

Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι.

Φλέγομαι απ’τη δίψα μου και χάνομαι.

Δώστε μου γρήγορα νερό που αναβρύζει

από της Μνημοσύνης τη λίμνη».

Κι αυτοί θα σου δώσουν να πιεις απ’ την ιερή πηγή.

Και τότε μαζί με τους άλλους ήρωες θα βασιλεύεις.»

Η διατήρηση της μνήμης μετά θάνατο, είναι ο μόνος όρος για τη διαφυγή από την επαναφορά στη γήινη ζωή. Αλλά αυτό το έργο προϋποθέτει αδιάσπαστη συνείδηση.

Ακόμα, η φράση «Αιωνία η μνήμη» που ακούμε στην νεκρώσιμη λειτουργία, δεν αναφέρεται στο να θυμούνται οι ζωντανοί για πάντα τον αποθανόντα, όπως ίσως πιστεύουμε, αλλά το να διατηρήσει αυτός την μνήμη του, δηλαδή να ξεφύγει από τον κύκλο των ενσαρκώσεων.

Ο Rodney Collin στο βιβλίο του «Η θεωρία της Αιώνιας Ζωής» (το οποίο είχε μεταφράσει η Σοφία) αναφέρει:

«Παραμερίζοντας το γεγονός ότι οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση του εαυτού τους ούτε καν όσο είναι ζωντανοί και με ακέραιες τις αισθήσεις τους, δεν μπορούν να αντέξουν, ούτε θα πρέπει να περιμένουμε απ’αυτούς να αντέξουν το τρομακτικό σοκ του θανάτου, χωρίς να χάσουν έστω τη συνηθισμένη τους συνείδηση, ακριβώς όπως δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς από τους συνηθισμένους ανθρώπους να αντέξουν τον μεγάλο σωματικό πόνο, χωρίς να λιποθυμήσουν.»

Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://pomegranate4711.blogspot.gr/search/label/Rodney%20Collin